วันนี้จะมาบันทึกเรื่อง ฝึกพูดภาษาอังกฤษแบบบ้านๆ ตามคอร์สที่เห็นในยูทูบนะ เค้าบอก 5 ขั้นตอนง่ายๆ พูดได้จริง! แหม… ข้าน้อยนี่โดนภาษาแม่งรั้งมาตั้งแต่ปูอ่องแล้ว ทั้งเจ็บ ทั้งมัน ทั้งทน งั้นลองตามนี้ดูหน่อย
ขั้นที่หนึ่ง: มันต้องฟังก่อนแหละ
ก็อัดหูฟังแทบจะตายเลยช่วงแรก! ตื่นหกโมงเช้าขึ้นมาปุ๊บ เปิดเพลงฝรั่งก่อนกินข้าว ทั้งๆ ที่ตาปึ๋ยๆ แปลไม่ออกซักคำ โคตรมึน! แต่บังเอิญมีเพื่อนร่วมออฟฟิศคุยโทรศัพท์ภาษาอังกฤษปุ๊บ ปรากฏว่าจับคำว่า “copy that” ได้ พอรู้เรื่องนี่ เหมือนถูกไฟฟ้าช็อต! อ้าวเว้ย! มันนึกในใจว่าเออว่ะ เรียนมาตั้ง 20 ปีเพิ่งเข้าใจว่า copy แปลว่า “รับทราบ” ได้ด้วยว่ะ
ขั้นสอง: จำกัดคำศัพท์ แค่นิดเดียวพอ!
หาอ่านในเน็ตมันบอกว่า ควรเริ่มจาก 50 คำใช้ประจำ ก่อน เลยยกร่างกระดาษ A4 มาแผ่นนึง ลิสต์แต่คำที่ใช้บ่อยๆ ในชีวิต:
- กินข้าว (lunch)
- นอนดึก (late)
- โควิด (COVID… มันจำเป็นจริงๆ อะ)
- เดะก่อน (wait)
ฝึกแบบเอา คำไทย+อังกฤษปนเปกัน พร้อมกับชูป้ายให้แมวเหมียวกินปลาทูที่บ้านฟัง วันๆ นึงตะโกน “น้องแมว hungry เร็ว come กิน fish!” แม่บ้านแถวๆ นั้นนึกว่าบ้าแหงมๆ
ขั้นสาม: ก๊อปปี้ป่าวอีดอก?
เข้าคลิปยูทูบ ลอกบทสนทนาง่ายๆ แบบเป๊ะๆ เลือกคลิปพี่ฝรั่งคนนึงหน้าตาใจดี คุยกับหมาในสวนอะ ฟังสามรอบแร้วเขียนตามเสียงที่ได้ยินไว้:
“Hey buddy… wanna go OUTside? Hmm? OUT?”
พอเสร็จก็เอามาคุยต่อยอดกับเจ้าเหมียวเปิ้ล: “Hey เปิ้ล… wanna eat MORE? Hmm? MORE?” พอแมวยื่นหน้ามาทักเหมียวๆ แปลว่ายังไม่เข้าใจ! เก็บความอดสูไปซ้อมต่อในห้องน้ำ ฮึบ!
ขั้นสี่: ตัดต่อๆ เหอะ! ต่อแบบคนบ้านนอก
เจ๊สอนว่าต้องเอาคำศัพท์ในขั้น 2 มาสลับกับประโยคในขั้น 3 ออกแบบเป๊ะตามนี้:
- ต้นแบบ: “I feel hungry.”
- สูตรบ้านเรา: “เปิ้ล feel hungry.” (แมวยังไม่รู้ว่าตัวเองหิว)
- ต่อยอด: “เปิ้ล hungry NOW?”
ฝึกจนวันนึงไปเห็นผักชีโรยหน้าในก๋วยเตี๋ยวตราช้าง ขึ้นปุ๊บเลย “ผักชี… so GREEN!” แกะ้มนี่โคตรภูมิใจตัวเอง!
ขั้นห้า: ท้าพิมาย ณ บัดนาว!
ถึงคราวหาฟีลด์ดิบก็ไปยืนรอหน้าร้านกาแฟ ยิ้มสยามใส่ฝรั่งหน้ายาว ท่องอยู่บนใจว่าจะบอกว่า “Day good!” คนแรกมาผลัดดันเป็นหนุ่มพัทยาอินทรีแดง ลองทัก “อ้าวหนุ่ม… sky BLUE na!” เค้าหัวเราะดังเป๊าะๆ ก่อนจะตอบว่า “อืม! very blue จังแฮะ” แค่นั้นแหละ เหมือนทุเรียนตกใส่หัว อารมณ์ดีสุดขีด! จนลืมสั่งกาแฟไปซะนี่
สรุปสั้นๆ:
นั่งทวนดูเทคนิคทั้ง 5 ขั้นตอนนี่มันใช้ได้เพราะบีบให้ตัวเองพูดโดยไม่ต้องรู้อะไรมาก มันไม่ต้องเรียนแกรมม่าให้ตายฟุมก่อน แต่เอาสถานการณ์น่ะสิมากกว่า เช่นเห็นหมาต้องตะโกน “doggie!” ไม่ก็ไปส่องกระจกแล้วถาม “mirror WHO?” มันก็ช่วยได้ เอาจริงๆ นะ ฝรั่งเค้าไม่แคร์ไวยากรณ์หรอก ถ้ามันเก็ท ยิ่งถ้าแสดงท่าทางเป็นตุ๊กตาหุ่นยนต์นี่พอดูกันชัด แค่ไม่กี่วันรู้สึกว่า “อ่าว…ก็พูดได้นี่หน่า” เหมือนหอนไก่บ้านเกิดตอนรุ่งแจ้งเลยแหละ