สวัสดีทุกคนนน วันนี้มาสารภาพเรื่องที่น่าอายแต่ก็อยากแชร์สุดๆ คือไปเจอคลิปฝรั่งแล้วพยายามพูดตามแต่ทำไม่ได้เลย อายจนไม่อยากออกไปเจอใครอะ อาการมันประมาณนี้…
อาการหลักคือ รู้ศัพท์นะ บางทีก็รู้แกรมม่าบ้าง แต่พอถึงเวลาต้องเปิดปากพูดเป็นชันโรง! คอแห้ง ใจเต้นเร็ว ตาก็กลอกไปมา มันคอตายชะงัก ติดขัดตลอดเวลา แบบว่า… แบบว่าอึนจนรู้สึกแย่เลยอะ นั่งอยู่นั่นแหละ หัวมีแต่เสียงก้องๆ ว่างเปล่าพลางแอบนั่งเหม่อลอย
ก็เลยเลยมานั่งฟิตแก้ปัญหาด้วยตัวเองละกัน!
เริ่มแรกเลย ขุดหาวิธีในเน็ต อ่านทุกอย่างที่คนเขาแนะนำ จนมาจบที่ 6 วิธีนี้แหละ ที่ดูน่าลองสุด เพราะคนพูดแล้วได้ผลมันเยอะ
- วิธีที่หนึ่ง หยุดจดแค่นั่งฟังอย่างเดียว! ปกติจะชอบจดศัพท์เวลาเรียน วันนั้นเลยบังคับตัวเองว่า ไม่จด! เอาแต่ฟัง ให้หูทำงานอย่างเดียวเลย ไม่ต้องมัวก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรทั้งนั้น มัวจดมันไม่ได้ฝึกหู พอทำตามแล้ว รู้สึกว่าจับจังหวะมันขึ้นนิดนึงนะ แต่ก็นะ แรกๆ ทนไม่จดนี่ยากมากๆ เลยอะ
- วิธีที่สอง เลียนแบบปุ๊บปั๊บเหมือนก๊อปปี้แมชชีน! มือใหม่หัดพูด เลยเปิด YouTube คลิปฝรั่งพูดสั้นๆ พูดตามเขาเป๊ะเลย คำต่อคำ ทีละคำเล็กๆ น้อยๆ ก่อน สักประโยคสองประโยค พูดตามเสียงสูงต่ำให้เหมือนเขาพอหึ่งมันเล่นมาก แรกๆ มันขำตัวเอง คือบางทีก็ออกเสียงเพี้ยน พูดตามจนปากมันแทบล้า พอฝึกๆ ไปเริ่มชินนะ หูเริ่มจับเสียงเขาได้ชัดขึ้น
- วิธีที่สาม พูดคนเดียวเพ้อเจ้อเลยไม่ต้องอายใคร! ตอนแรกนี่เขิลมาก คือทำเป็นพูดกับตัวเองในห้องน้ำอะ แบบ “What am I doing? I’m brushing my teeth. This toothpaste tastes weird.” อะไรประมาณนี้ เจอบ้างมันฟังดูเหงาๆ แต่ต้องบอกว่าช่วยได้จริง! คือมันได้ลองเอาแกรมม่ากับศัพท์ที่รู้มาประยุกต์ใช้เอง แปลกๆ แต่ต้องยอมรับว่าพอพูดคนเดียวบ่อยๆ ความขยันขวยใจมันลดลงอะ
- วิธีที่สี่ อัดเสียงตัวเองฟังซะ! นี่แหละตัวดี อัดตอนตัวเองพูดในมือถือไว้ แล้วค่อยเปิดฟังทีหลัง ตอนฟังเสียงตัวเองนี่อึ้งเลย เห็นเลยว่าตัวเองออกเสียงคำไหนผิด บางทีพูดเบาไป ไม่เน้นจุดไหน หรือพูดไม่จบคำ พอรู้จุดผิดก็แก้ได้ตรงๆ เลยอะ มันช่วยได้มากกว่าแค่พูดออกไปเฉยๆ ตั้งหลายเท่า
- วิธีที่ห้า เริ่มจากเรื่องที่ตัวเองรู้ก่อน ถึกหน่อยก็เป็น! แทนที่จะคิดเรื่องใหญ่โต ยากๆ ปวดหัว แต่เลือกเรื่องที่เรารู้แน่ๆ ก่อน เช่น ชอบทำอาหารก็ฝึกเล่าเมนูโปรด เป็นต้น พูดวนไปมาทุกวันด้วยซ้ำๆ แรกๆ ก็กระพร่องกระแพร่งแต่ขำๆ ต้องใช้ความถึกหน่อยละ ห้ามยอมแพ้ สุดท้ายมันชินปากจริงๆ ชัดขึ้นแน่นอน
- วิธีที่หก หยุดนึกภาษาไทยซะก่อน! นี่ปัญหาใหญ่อีกอย่าง เวลาจะพูดอะไรซักอย่างมันชอบนึกประโยคภาษาไทยก่อนแล้วค่อยคิดว่าภาษาอังกฤษคืออะไร คราวนี้เลยลองเปลี่ยน บอกตัวเองว่า ถ้าเห็นสิ่งนี้ตรงหน้า ให้พยายามนึกคำอังกฤษขึ้นมาเลย เช่น เห็นแมว ก็ให้รีบนึกว่า “Cat” เลย ไม่ใช้ภาษาไทย เป็นต้น พูดชื่อสิ่งของรอบตัวให้ได้ก่อน บังคับสมองและลิ้นให้จำไปพร้อมกัน แรกๆ มันทรมานมากอะ ถ้าลองได้น่าจะเข้าใจอาการ
พอผ่านแต่ละวิธีมาหมดแล้ว เป็นยังไงเหรอ? ตรงไปตรงมาเลย ไม่ได้วิเศษนักหรอก คือมันไม่ใช่เรื่องข้ามคืน แต่มันทำให้เราผ่านจุดที่ปากแข็งที่สุดไปได้อะ ตอนแรกติดขัดขนาดเปิดปากแทบไม่ได้ ตอนนี้เริ่มพึมพำได้บ้างแล้ว สื่อสารเบสิกได้บ้างในชีวิต ชีวิตมันพัฒนาขึ้นไปอีกระดับ ที่สำคัญคือ ความกลัวลดลงไปเยอะเลยอะ ไม่กลัวการพูดแล้ว พอเจอฝรั่งจริงๆ คือยังขลุกขลักอยู่ดีๆ บางที่ก็ยังติดขัดบางคำ บางประโยค แต่หัวไม่ตื้อเหมือนแต่ก่อนแล้ว! มันดีขึ้นแน่นอน แม้จะช้าแต่มั่นใจ
สรุปแบบบ้านๆ เลยละกัน ทั้ง 6 วิธีมันช่วยได้แบบค่อยเป็นค่อยไป แม้จะฝึกไปแบบขำๆ แต่สุดท้ายคือต้องเริ่มจาก การเริ่มลงมือทำนั่นแหละสำคัญสุด แม้จะดูขายหน้าไปบ้างตอนพูดคนเดียว แต่ผลที่ได้มันคุ้มอะ รับรองไม่เสียดายเวลาแน่นอน จบ! ✌️