ตกใจมากกับแกรมม่า
วันแรกที่ลองเริ่มเรียนภาษาไทยเนี่ย ตะก่อนไปซื้อตำรามาหลายเล่มเลย เปิดปุ๊บเจอศัพท์แสงมากมาย อะไรพวก ประธาน กรรม กริยา อารมณ์เหมือนย้อนไปสมัยเรียนเลยอ่าา ตกใจแล้วก็ห้ามใจไม่ให้ท้อเร็วไปกว่าเดิม
ทำแล้วลงมือทันที
เราเลยเปลี่ยนวิธีใหม่นะ ไม่ต้องรอให้อ่านตำราจบก่อนแล้วค่อยฝึก แบบแปปเดียวก็เลิกแล้ว เปลี่ยนเป็นหัดแต่งประโยคง่ายๆ แบบที่ใช้ชีวิตประจำวันก่อนเลย เช่น “เราไม่กินผัก” หรือ “น้องแมวนอนบนโซฟา” อะไรประมาณนี้ พอแต่งเสร็จก็นั่งเช็คแกรมมาร์เองด้วยความมึนตึ๊บ เปิดดิกทีละคำนี่มันน่ากลัว 555
เอาของจริงมาใช้ต่อ
พอรู้สึกว่าเริ่มคุ้นบ้าง ก็ไปเจอเทคนิคเจ๋งๆ จากเพื่อนคนไทย ให้ดูหนังโดยไม่ใส่ซับเลย นั่งฟังไปก็กระดิกหูตลอดเวลา แต่ก็ใช้ไม่ได้อยู่ดี เวร! ทนไม่ไหวต้องเปิดซับไทยดู ทีนี้มันเกิดอะไรมั้ย ทุกครั้งที่ได้ยินประโยคเดิมซ้ำๆ พยายามหาว่าแกรมม่าเบื้องต้นมันประกอบกันยังไง อย่างคำว่า “กำลังจะ” หรือ “เคย” นี่ต้องจ้องให้แทบตาย
สิ่งเล็กๆ ที่ทำบ่อยกว่าทุกวันคือ
- เวลาเห็นป้ายอะไรบนถนน ต้องหยุดอ่านแล้วลองแยกส่วนประโยคก่อนถึงจะเดินต่อ
- ทุกร้านสะดวกซื้อ ต้องนั่งแกะทุกตัวอักษรข้างฉลากขนม
- เวลาเพื่อนแชทมา ไม่รีบตอบนะค่อยๆ จิ้มๆ ให้ออกเสียงทีละส่วน
พอผ่านมันไปได้
อยู่มาวันนึงนั่งดูซีรีส์ไทยตอนล่าเวลา พอดูไม่พักซักพักแล้วไม่ต้องคิดมาก ว่าประโยคนี้ควรใช้กฏเกณฑ์แกรมม่าอะไรนะ มันเข้าใจไปเองโดยอัตโนมัติแบบงงๆ ทิ้งตำรามาหลายวันแล้วมาถึงตรงนี้ มันอีลุ่มอลหมก แต่ก็ได้ผลขึ้นเยอะน่ะแหละ ถึงไม่เป๊ะทุกที่ แต่คนฟังเขาเข้าใจไม่เคือง ไม่มีใครทักเลยว่าพูดกะย่อนไปมั้ย 55555
ตอนนี้ความมันส์คือเจอศัพท์ยากๆ ในตลาด ลองเดารากศัพท์ดูว่าคงแปลว่าแบบนี้ๆ แม่งเอ้ย… โดนเขาหัวเราะกร้ากทุกที ไม่เป็นไรๆ มันทำให้จดจำได้ขึ้นใจกว่าเยอะเลยอะนะ ไม่เคยทิ้งพื้นฐานการลองผิดลองถูกแม้แต่ครั้งเดียว!