อาทิตย์ก่อนนั่งคิดอยู่ตั้งนาน ว่าทำไมเรียนภาษาอังกฤษมาสิบปีแต่พอนั่งประชุมกับฝรั่งยังเป็นปลาติดแหเนี่ย พอดีไปเจอคลิปอาจารย์คนไทยที่สอนอยู่ลอนดอน เลยลองเอาเทคนิค “บันได 3 ขั้น” ของแกมาทดลองดู
ขั้นแรก : หยุดท่องศัพท์แบบเดิมซะ
เมื่อเช้ายกมือสาบานว่าฉันทิ้งดิกชันนารีเล่มหนาทึบลงถังขยะเลย เปลี่ยนมาคลิกแอพฟังเสียงทุกเช้าหลังแปรงฟัน เปิดบทสนทนาสั้นๆแค่ 5 นาทีเอง พร้อมกับขยับปากขยับลิ้นตามไปด้วยเนี่ยะ
ขั้นสอง : เอาหูไปแปะกับฝรั่งจริงๆ
- วันจันทร์ : ยืนดมกลิ่นกาแฟแถวๆร้านฝรั่งที่สุขุมวิท ฟังเขาสั่งเครื่องดื่มกัน
- วันพุธ : ขโมยถามเด็กฝึกงานฝรั่งว่า “ลมหนาวมันกดดันมั้ย?” แทนการทักว่ากินข้าวยัง
- วันศุกร์ : ซื้อบะหมี่น้ำให้แกรนป้าชาวออสซี่ที่คอนโด ทำเสียงดังแซ่บๆถามว่า “พริกป่น…เผ็ด?”
ขั้นสาม : แปะโน้ตพูดก่อนนอน
ทุกคืนก่อนหลับ เอากระดาษสักแผ่น ขีดเขียนวลีแปลกๆที่ได้ยินตอนเดินถนน เหมือนคืนที่ฟังเด็กฝรั่งร้องเพลงแล้วได้ยินแค่คำว่า “โค้กไหลลงคอ” (แกกลั๊กกลองคอเกอร์!) ลืมตาเช้ามาก็อ่านเสียงดังโพล่งในห้องน้ำเลย
ผ่านไปแค่ 7 วันนี่เอง ตอนประชุมนี่ชักกล้าพูดแล้วเนอะ พอฝรั่งถามงานแบบเร็วๆก็ยังตอบตะกุกตะกัก แต่มีครั้งนึงมันลื่นไหลโคตร ตอนบอสถามว่าวันหยุดไปไหนดี ปรื๊ดๆตอบออกไปว่า “เย็นๆจะไปดูแม่น้ำแสงนีออน” เลยทีเดียว (ไม่ได้นั่งท่องศัพท์คำว่าแสงนีออนด้วย!)