ตอนนั้นอยากพูดอังกฤษได้ไวๆ งงมากว่าต้องเริ่มยังไง เฮ้อ มันปวดหัวจริงๆ！ คิดว่าคงต้องไปนั่งท่องแกรมม่าหรือเปล่า ไอ้เราก็เริ่มซื้อหนังสือไวยากรณ์มาอ่านนะ รูปภาพเยอะแยะเลย แปปเดียวตาลายแล้ว อ่านไปสามวันเริ่มง่วงนอนทุกที สมองเบลอๆ นึกคำศัพท์ไม่ออกซักที
อ้าว! ดีไม่ดีลองเปิดยูทูบดูดีกว่า เจอครูคนนึงเค้าบอกว่า “หยุด! อย่าเพิ่งท่องแกรมม่า” เค้าบอกให้เริ่มจากฟังกับพูดก่อนเลย นั่นแหละเลยลองทำตาม:
- เอามือจับคอตัวเองตอนออกเสียง “วี” กับ “ดับเบิลยู” รู้สึกสั่นๆแปลกๆ แต่พอดูคลิปเค้าสอนปุ๊บ อ๋อ！ มันต้องสั่นตรงนี้！
- หาเพลงป๊อบง่ายๆ มาเปิดซ้ำๆ ร้องตามแบบไม่ต้องเกรงใจแม่ค้าข้างบ้าน ติดๆ ขัดๆ ก็ไม่เป็นไร
- แปะโพสต์อิทคำว่า “Everyday” ไว้ที่กระจกห้องน้ำ ตื่นมาเห็นปุ๊บตะโกน “อี-เวอรี่-เดย์！” จนหมาตื่นลุกพรวดพราด
พอได้หนึ่งอาทิตย์ เริ่มมีความมั่นใจหน่อย เลยลงทุนซื้อมะนาวไปร้านน้ำผลไม้แถวบ้าน เจอพนักงานเกาหลี มือสั่นๆ บอกไปว่า “ส้มโอ two slice, น้ำผึ้ง small, ice full” พี่แกทำตามเป๊ะ！ แม้จะพูดผิดบ้างถูกบ้างแต่สื่อสารรู้เรื่องนะฮะ！ ดีใจขนาดวิ่งติ่งๆ กลับบ้าน
ตอนนี้เปลี่ยนวิธีไปแล้ว ไม่ต้องนั่งท่องหนังสือให้ตาลาย บอกเลยว่าต้องเริ่มจาก:
- เสียง！ ยัดหูไว้ก่อน ฟังเพลง ฟังละครง่ายๆ
- กระดกลิ้น！ ฝึกออกเสียงแบบไม่ต้องอาย
- แปะ！ แปะ！ แปะ！ ทำสกินึกคำรอบตัว
เครียดให้น้อย อารมณ์ดีให้เยอะ แค่เดือนนึงก็รู้สึกว่าปากมันขยับได้เองแล้วนะ คุยกับแกรนด์ทาเลนต์ร้านสะดวกซื้อได้แบบไม่ต้องวิ่งหนีเข้าซอยแล้ว！