จริงๆ ที่เริ่มหันมาลองฝึกภาษาอังกฤษอีกที ก็เพราะว่าปีที่แล้วไปเที่ยวเกาหรือไง ไปสั่งข้าวเหนียวมูลหน้าร้านเขายังฟังไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ ทั้งที่อยากได้แบบเผ็ดน้อยน้ำตาลน้อย ตอนนั้นอายเหมือนกันนะ แก้ตัวไม่ถูก ป้าเขาก็ทำหน้า งง 555 เลยคิดว่าต้องเริ่มเรียนแล้วล่ะ
เริ่มจากของใกล้ตัวก่อนเลย
กลับมาก็เปิดเพลงฝรั่งฟังทุกวันแบบตั้งใจฟังจริงจัง แทนที่เคยเปิดไว้เฉยๆ ตอนแรกก็แย่เลยนะ ฟังแทบไม่ออกว่าเค้าร้องอะไรอยู่ แต่ไม่ยอมแพ้! เลยลองหาคำแปลตามเน็ตไปพร้อมๆ กัน พร้อมกับฮัมตาม จนตอนนี้ร้องเพลงได้เต็มๆ หลายเพลงแล้ว ไม่หลงทางด้วย แถมได้ศัพท์ใหม่เพียบ เช่น “awkward” นี่จำแม่นเพราะรู้สึกว่ามันคือความรู้สึกตัวเองตอนเกาหรือไงแหละ
ของใช้ในบ้านนี่แหละครูดี!
อีกวิธีที่ทำประจำคือเอากระดาษโน๊ตเล็กๆ ไปแปะสิ่งของในบ้าน แปะแล้วอ่านออกเสียงทุกครั้งที่เห็น เริ่มง่ายๆ ก่อนนะ:
- ตู้เย็น -> Refrigerator
- กระจก -> Mirror
- กาต้มน้ำ -> Kettle
- แปรงสีฟัน -> Toothbrush
มันช่วยให้จำศัพท์พวกนี้ได้โดยอัตโนมัติเลย เวลาจะพูดถึงก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที ไม่ต้องมานั่งนึกแล้วนึกอีก
เจอตัวช่วยดีๆ ในมือถือ
โหลดแอพมาช่วยด้วย แอพหนึ่งที่ใช้อยู่บ่อยมากเพราะมันไม่ต้องเครียด เปิดเล่นทีละนิดวันละแป๊บๆ ก็ได้ เกมส์สลับคำศัพท์กับรูปภาพช่วยได้มากกก ตอนแรกก็ท้อเหมือนกันนะ ลืมบ่อยๆ ยิ่งเวลาง่วงนี่คิดไม่ออกเลย แต่ทำทุกวันๆ เดี๋ยวนี้รู้ศัพท์ในแอพนั้นแล้วเกิน 500+ คำแหน่ะ!
เอาไปใช้ได้จริง! ตอนซื้อของ
ล่าสุดประทับใจตัวเองมาก ไปซื้อกาแฟที่ร้านใหม่เจอพนักงานต่างชาติ ตอนสั่งก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน แต่ก็ลองพูดไปว่า “I want hot latte, medium size, no sugar please.” เค้ายิ้มแล้วพูดว่า “Okay!” ง่ายๆ แค่นั้นเอง! ถึงจะไม่ได้คุยอะไรมาก แต่ภูมิใจไปอีกนาน 555
สรุปว่าเริ่มจากสิ่งที่เจอในชีวิตประจำวันก่อนดีที่สุด ถ้าให้อ่านแกรมมาร์หรือท่องศัพท์ยากๆ เยอะๆ เดี๋ยวก็ทิ้งค่ะ (แบบที่เคยเป็นมาแล้ว 2-3 รอบอะ) ตั้งเป้าวันนี้นิดเดียวคือใช้ได้ในชีวิตจริงก็พอ แต่ต้องทำทุกๆ วันจริงจัง เอาแค่ 10 นาทีก็ยังดี… เริ่มวันนี้ได้เลยง่ายกว่า! จริงๆ แค่ดูหนังฝรั่งแล้วเปิดซับภาษาอังกฤษก็ช่วยแล้ว
เออ… แต่ถึงตอนนี้ยังไม่กล้าพูดคุยกับฝรั่งในรถไฟฟ้าหรือทักเค้าเองนะ 555 อายอ่ะ แต่ถ้าเค้ามาทางนี้คุยก่อนนี่รับเก่งมากกก!