เมื่อวานนั่งคิดว่าทำไมเราใช้แกรมมาร์อังกฤษไม่คล่องสักที เรียนมาหลายปีแต่พอก่อนพูดสมองก็ตื้อเต๊อะเลย สมัยก่อนก็ท่องจำสูตรเพียบ
เริ่มจากวิธีเดิมๆที่เคยทำ
แรกๆเราซื้อหนังสือแกรมมาร์เล่มหนาเต๊อะมาดู เปิดไปสามหน้าก็หลับแล้ว! มันเหมือนร้านขายยาจีนทั้งสูตร present perfect, past continuous เอาเข้าจริงเวลาจะพูดรีบๆก็นึกไม่ออกว่าต้องใช้เทนส์ไหน
- ท่องสูตรทุกวัน: เขียนโพสต์อิทแปะเต็มผนังห้องนอน พอตกเย็นก็ลอกแล้วแปะใหม่ แค่สองอาทิตย์แผ่นเหลืองๆนี่กลายเป็นพรมแล้ว
- ฝึกข้อสอบจนตาแห้ง: ทำแบบฝึกหัดวันละร้อยข้อ สองเดือนผ่านไป พอเจอฝรั่งถามทางยังตอบติดๆขัดๆ “I…go…market…yesterday?” แค่พูดเองก็อยากขุดหลุมหนีแล้ว
- สมัครคอร์สออนไลน์: จ่ายตังค์หลายพันได้ฟังครูฝรั่งพูดไม่หยุดสามชั่วโมง สุดท้ายมึนจนเมาส์ก็ยังจับผิดปุ่ม
หันไปใช้วิธียิงกระสุนนัดเดียวได้นกหลายตัว
อาทิตย์ก่อนไปเห็นนักท่องเที่ยวฝรั่งหลงทาง เลยกัดฟันทน “Let me walk you to pier” บอกตรงๆแค่นี้เหงื่อไหลไคลย้อยกว่าแบกหินสิบก้อน แต่พอฝรั่งยิ้มกว้างบอก “Cheers mate!” นี่แบบ…เฮ้ย! มันได้ผลว่ะ
เลยวางแผนใหม่:
(1) หยุดท่องสูตรแล้วหันมาดูซีรีส์ฝรั่งซับไทย ยกมือขอสารภาพว่าตอนดูชอบเลื่อนซับ 555 แต่คราวนี้บังคับตัวเองให้อ่านทุกคำ ฟังทุกประโยค ตอนคาร่าด่าดานิเอลในเรื่อง Sex Education นี่ขอยืมคำมาสาปแช่งอาจารย์เก่าที่ให้ท่อง tense ได้หมด
(2) เอากล่องนมมานั่งเขียนโน๊ตย่อหน้าประตูตู้เย็น ทุกเช้าที่เปิดหาขนมก็เห็นประโยคเด็ดๆติดอยู่ เช่น “I’ve been sitting here for ages!” แป๊บเดียวก็จำได้เองแบบไม่ต้องพยายาม
ผลลัพธ์แปลกมาก
ผ่านไปเดือนนึงเพื่อนชวนไปเที่ยวพัทยา มีฝรั่งลงเรือด้วยกันดันเมาแล้วเดินโซเซ เรารีบตะโกนว่า “Mind your step!” อ้าวเฮ้ย! ประโยคนี้มันออกมาจากปากโดยอัตโนมัติเลยอะ นึกไม่ถึงว่าแกรมมาร์มันอยู่ในหัวเองได้ขนาดนี้
ตอนนี้เริ่มเลิกเกร็งเวลาใช้แกรมมาร์แล้ว ยอมรับเลยว่าไม่ได้รู้ทุก tense เป๊ะ แต่พอลองพังดูปรากฎว่าฝรั่งเข้าใจเราได้! เมื่อกี้เพื่อนรวมงานยังทักว่า “มึงพูดอังกฤษคล่องขึ้นนะเว้ย” ทั้งๆที่แค่อยากจะบอกว่า “เดี๋ยวช่วยลบไฟล์เก่าให้” เนี่ยแหละ สกิลแกรมมาร์มันปิ๊งขึ้นมาเองตอนไม่ได้ตั้งใจสุดๆ