เมื่อวานนั่งคิดว่าอยากฝึกภาษาอังกฤษ แต่เป็นคนไม่มีพื้นฐานเลย ตอนแรกมึนมากเลย เพราะไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี คิดว่าเรียนฟรีน่าจะดีกว่า งบประมาณไม่มีเลยอ่ะ
หาหน่อยสิ
เปิดกูเกิลพิมพ์ว่า “เรียนภาษาอังกฤษฟรี” เจอเว็บแปลกๆ เต็มเลย บางเว็บดีไซน์มั่วมากกดปุ่มไม่รู้เรื่อง บางที่พอล็อกอินแล้วดันให้จ่ายเงินอีก บางเว็บก็ไม่ฟรีจริงพอกดไปครึ่งคอร์สขึ้นป้าย “ชำระเงินเพื่อเรียนต่อ” อารมณ์เสียมากนั่งงัดขี้เกียจหาต่อ
ลองลงทะเบียนดู
เจอเว็บหนึ่งหน้าตาโอเคขึ้นหน่อย กดลงทะเบียนก็ง่ายแค่ใส่:
- ชื่อเล่นเอา “เฟย” แบบมั่วๆ
- อีเมลก็ใช้ของเก่าที่ไม่ค่อยได้ใช้
- รหัสผ่านตั้งเป็น “sawasdee123” แค่ให้จำได้
ครึ่งชั่วโมงถัดมาก็มีอีเมลยืนยันมาให้ คลิ๊กปุ๊บเข้าได้ทันที มีแบบทดสอบเล็กน้อยถามว่า “คุณเคยเรียนไหม-เป้าหมายคืออะไร” ตอบตามตรงว่า “เป็นมือใหม่-แค่ฟังออกพูดได้”
เรียนแรกในชีวิต
บทแรกโหลดมาเป็นคลิปสั้นๆ ประมาณ 5 นาที มีครูฝรั่งยิ้มเยอะพูดช้ามากๆ พอพูดคำว่า “Hello” แล้วมีซับไตเติ้ลภาษาไทยขึ้นว่า “สวัสดี” นี่แหละจุดที่พอเข้าใจแล้ว รอฟังเค้าพูดแล้วนึกตามปากตัวเอง เหมือนลิงเลียนเสียงยังไงยังงั้น
พอฟังจบมีแบบฝึกหัดง่ายๆ ให้ลากคำศัพท์จับคู่ภาพ เป็นรูปแอปเปิ้ลกับรถกระป๋อง เสร็จแล้วระบบขึ้นดาวให้สามดวงแบบอัตโนมัติ นี่แหละที่ทำให้รู้สึกแบบ “เออ… ฉันทำได้ว่ะ!”
ทำไงต่อดี
ลองคลิกเล่นทุกปุ่มในเว็บเจอห้องแชทกลุ่ม มีคนไทยนั่งทักมาถามว่า “เพิ่งเริ่มเหมือนกันเลย” นัดกันว่าจะเข้ามาทำแบบฝึกหัดพร้อมกันทุกคืนสองทุ่ม ตกลงกันว่าใครไม่มาต้องส่งสติกเกอร์ลายแมวในไลน์
ตอนแรกกลัวๆ เพราะไม่เคยใช้ห้องแชทเรียนภาษาเลย แต่พอคุยไปรู้สึกเหมือนนั่งกินข้าววงใหญ่ๆ เพื่อนก็กดสติกเกอร์ “สู้ๆ” มาให้บ่อยๆ พอเจอประโยคภาษาอังกฤษยากๆ ในบทเรียนก็แคปหน้ามาแปะถามในกลุ่ม
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ตอนนี้ทำครบ 7 บทแล้ว เคยชินกับหน้าตาเว็บแบบนี้ไปแล้ว เลิกมึนกับไอคอนประหลาดๆ ที่เคยเห็นครั้งแรก สิ่งที่เปลี่ยนแปลง:
- ฟังครูฝรั่งในคลิปรู้เรื่องขึ้นนิดนึง
- เริ่มจับทางได้ว่าต้องกดดูสมุดบันทึกคำศัพท์ทุกอาทิตย์
- จำได้ว่าเลื่อนลงล่างสุดของบทเรียนจะมีเกมจิ๊กซอว์คำศัพท์ให้เล่น
แอบภูมิใจที่คอร์สนี้ไม่มีสอบไล่ให้เครียด ใครเรียนช้าก็ไม่ว่ากัน ตอนนี้คิดว่า มือใหม่แบบเรายังไงก็ต้องเริ่มจากฟรีก่อน ถ้าขยันให้เดือนนึงคงพอไปต่อยอดได้ ขันติธรรมสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้นเลย!