เริ่มเรื่องเลยนะ อยากเล่าให้ฟังว่าทำไมมาลองเรียนคอร์สนี้ ส่วนตัวเป็นคนขี้อายมากเวลาเจอคนใหม่ๆ แค่คิดว่าจะต้องคุยกับฝรั่งหน้าใหม่ก็เหงื่อแตกแล้ว
ค้นหารอบทิศแบบมึนๆ
แรกสุดเลยเปิดกูเกิ้ลพิมพ์ว่า “เรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวคนขี้อาย” เกือบทุกเว็บมันดันมีคอร์สกลุ่ม แบบต้องพูดพร้อมเพื่อนบ้านสามคนขึ้นไป พอเห็นปุ๊บใจหวิวเลยนะ ทำไงได้ ก็ความขี้เขินมันพาเราไปเนอะ
เจอแบบนี้ก็มานั่งเลื่อนหน้าจอจนตาลาย ปัดขึ้นๆลงๆ เป็นชั่วโมงแน่ะ กว่าจะเจอเว็บหนึ่งเขียนชัดเจนว่า “สำหรับคนไม่ชอบสังคม อายได้ ไม่ต้องเจอหน้าใคร” เห้ย นี่แหละเป๊ะเวอร์
ขั้นตอนสมัครนั่งสั่น
กดจองคลาสตัวอย่างฟรีแบบมือสั่น เหมือนกำลังจะโดนจับได้ บรรยายกาศในห้องตอนนั้น:
- ล็อคประตูบ้านเรียบร้อย ปิดหน้าต่างมิดชิด
- รีเช็คอินเตอร์เน็ตสามรอบ เสียบสายแลนแบบเปรี๊ยะ
- เปิดแอร์ให้สุดเพราะร้อนตับแตกไม่รู้ร้อนจากไหน
- เก็บหูฟังสวยๆไว้ ใช้ตัวเดิมที่คู่กับฟิล์มกระจกแตกดีกว่า เผื่ออายจะได้ไม่เห็นหน้ากันชัด
นาทีแรกลิ่วล้อ
พอดีลิงค์เข้าไป เห็นครูฝรั่งตัวเป็นๆโผล่มา แทบอยากปิดคอมทิ้ง! แต่ครูสตริงุ้นๆ แบบไม่อินกับเราด้วยสักหน่อย ทักมาเสียงนุ่มนวลมาก
ครูว่าแบบไม่ต้องเกริ่น “สวัสดี คอร์สวันนี้เรามาลองอ่านประโยคนี้พร้อมกันนะ ไม่ต้องคิดมาก” อ้าว… นึกว่าจะโดนยิงคำถามแร็กแกน ปาดน้ำลายไว้ตั้งครึ่งแก้ว
เรียนจริงผ่านฉลุย
สิบห้านาทีผ่านไปเริ่มรู้สึกแปลกๆ นะ:
- คุยบนโซฟาในห้องนอนเอง เปื่อยๆยังได้เลย
- สะดุดพูดคำว่า “present” ไม่ถูก แทนที่จะหน้าเสีย ครูนี่หัวเราะเบาๆแล้วบอก “เดี๋ยวเราลองออกเสียงแบบกระต่ายน้อยๆกัน” อะไรของครูวะน่ารักได้งี้!
- แบบฝึกหัดให้เขียนตอบเฉยๆ ไม่ต้องกลัวเสียงแตกอีกแล้ว
- สุดท้ายคาบไม่ลนเลย ครูปล่อยพักก่อนห้านาทีแบบไม่หอบหืด
ฟีลคุ้งๆหลังเรียนจบ
ลองสรุปความรู้สึกตัวเองดู:
- ครั้งแรกในชีวิตที่ไม่ต้องขมิบนิ้วเท้าราวสองชั่วโมงหลังคุยฝรั่ง
- กล้าส่งเสียงในห้องตัวเองโดยไม่หันมองประตู
- แบบว่าได้ “พื้นที่ปลอดภัย” แบบเต็มเหนี่ยว ฮะ!
ตอนนี้ก็ไปต่อคอร์สเต็มๆแล้วนะ คนขี้อายอย่างเรากับฝรั่งออนไลน์นี่มันคู่แท้จริงๆ ไม่ลุ้น ไม่บูลลี่ เหมาะกับความชิวที่ชอบไม่มีใครตีนตรอง ✌️