คือเรื่องแบบนี้ ก่อนหน้าเปรียบเทียบก็ต้องลองด้วยตัวเองปะ ก็เลยไปสมัครเรียนออนไลน์ก่อนละกัน เจ็บตัวมาก่อนแล้วค่อยคุย
ลงมือหาคอร์สออนไลน์
เปิดคอมขึ้นมา เข้าเว็บเรียนภาษาใหญ่ๆชื่อดัง นั่งเปรียบเทียบราคาเเละตารางเรียนอยู่ตั้งชั่วโมงนึง เออ…วันนี้พอดีมีคอร์สทดลองฟรี ก็ไม่รอช้า กดปุ่มสมัครทันที กรอกข้อมูลไปเรื่อยๆ จนถึงช่องชำระเงิน แล้วก็เจอเลย! ค่าเรียนต่อเดือนมันเเพงเวอร์ เกือบๆครึ่งหนึ่งของคอร์สสถาบันใกล้บ้านแหนะ แต่คิดซะว่าลองดูสักตั้ง
พอถึงคาบเรียนจริง ก็เปิดคอม ใส่หูฟัง รออาจารย์ออนไลน์มา… ก็ต้องยอมรับว่าคุยกับฝรั่งจริงๆ มันลื่นขึ้นฟอร์มเยอะ บรรยากาศไม่เครียด เหมือนคุยเล่นสบายๆ อยากเรียนนั่งกองบนโซฟาก็ได้ ไม่ต้องแต่งตัว ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางท่ามกลางรถติด
ย้อนไปนึกคอร์สในห้องเรียนดั้งเดิม
พอเรียนออนไลน์เสร็จวันนั้น ปกติจะพักผ่อนก็ตามเเต่มันเปรียบเทียบไม่ลงนี่น่า เลยเปิดสมุดจดเก่าๆที่เคยไปเรียนโรงเรียนสอนภาษาชื่อดังแถวสยาม ตอนนั้นต้องตั้งนาฬิกาปลุกเช้ามืด รีบออกจากบ้านก่อนเจ็ดโมง ไม่งั้นรอเต็นท์รถไฟฟ้าไม่ไหว เพื่อนร่วมคลาสก็เพียบ บางคนรู้เรื่องไปไกล บางคนตามไม่ทัน แต่มันมีชีวิตชีวาดี! เวลาทำกิจกรรมกลุ่ม เสียงหัวเราะเเละความงงปนกันไป จำได้ว่ามีป้าท่านนึงถามฝรั่งด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงกำแพงแสน เเต่สุดท้ายก็คุยกันรู้เรื่อง!
ข้อได้เปรียบ-เสียเปรียบที่เจอตัวต่อตัว
- ข้อดีออนไลน์: ไม่เสียเวลาเดินทางชัดๆ นอนเรียนบนเตียงก็ได้ ไม่ต้องแคร์คนอื่น พูดผิดพูดถูกแบบส่วนตัว เเละถ้าเจอครูตรงสาย บรรยากาศก็สนุกดี
- ข้อเสียออนไลน์: ค่าเน็ตแพงชิบ! บางทีเฟรมกระตุกจนเห็นหน้าครูเป็นสไลด์พาวเวอร์พอยท์ ไม่มีปฏิสัมพันธ์แบบเป็นธรรมชาติกับเพื่อนร่วมคลาส พอจะถามอะไรนอกเวลาเรียน หายากไปนิด
- ข้อดีคลาสจริง: มีแรงจูงใจจากการเห็นคนอื่นเรียนด้วย แข่งกันตอบ ฝรั่งยืนอยู่ตรงหน้า งงก็ถามได้ทันที ทำกิจกรรมกลุ่มสนุกกว่า มีเพื่อนเป็นกำลังใจ
- ข้อเสียคลาสจริง: งวดนี้ต้องรูดบัตรไปกับค่ารถ + ค่าเเคปปูชิโน่ทุกครั้งที่เรียน บางวันโหวกเหวกมาเรียนไม่ได้ก็เหมือนทิ้งเงิน โห…ถ้าคนขี้อายเเบบบางคนอยู่คลาสใหญ่ แทบไม่ได้พูดเลยทั้งคอร์ส
สรุปเเล้วมันดีมั้ย?
จากที่ลองมาสองทาง ถ้าตัดเรื่องเงินเเละเวลาเดินทางออกไป มันก็แล้วเเต่คนจริงๆนะ คือบางคนต้องทำงานไม่ตรงเวลา บางคนขี้เกียจออกรถติด ออนไลน์ก็เป็นตัวเลือกสวยงาม ไม่มีถูกไม่มีผิด เเต่ถ้าหากเป็นคนที่ต้องเจอปัจเจกเเบบเราๆ แบบว่าถ้าไม่เห็นคน ไม่เห็นตา ไม่มีเรื่องชวนหัวอะไรนิดหน่อยจากเพื่อนร่วมคลาสแล้วจะหมดไฟ… คลาสห้องจริงมันฟื้นความขี้เกียจให้มีชีวิตขึ้นมาได้นะสิ!
สุดท้ายนึกถึงตอนไปเรียนคลาสห้องจริงวันแรก งงไปหมด ก็พูดไม่ได้อยู่เเล้ว พอเจอป้ากำแพงแสนขยันยกมือถามครูตลอดแบบไม่เขินคน ป้าได้ไปต่อระดับ เราได้ประโยคเด็ดติดหูตลอดกาล: “เออ…มึงขยันปะ?” ตอนนี้ก็ยังฮานี่เเหละ!