เจอมาเยอะกับเรื่องฝึกภาษาอังกฤษเนอะ สมัยก่อนนี่คือแป้กมาก เวลาต้องคุยงานกับลูกค้าต่างชาติทีไรเครียดทุกที ก็เลยตัดสินใจเริ่มฝึกตั้งแต่เดือนที่แล้ว เริ่มจากง่ายๆก่อนเลย
เริ่มต้นแบบง่อยๆแต่เริ่มไว้ก่อน
ก่อนนอนทุกคืนเอาฟังเพลงสตริงฝรั่งที่เคยชอบสมัยมัธยมมาฟังใหม่ เลือกเพลงช้าๆเนื้อหาไม่ยาก เปิดซาวน์คลาวน์นั่นแหละ แล้วก็เปิดเนื้อเพลง (Lyrics) ด้วย อ่านตามไปด้วยตอนฟัง หลายๆเพลงแฮ่ แปลว่าผิดมาตลอดเลย! ทำงี้ทุกวัน เริ่มสะกดคำถูกขึ้นหน่อยนึง
เจอปัญหาแลกเงินที่สนามบิน
แล้วก็มีเรื่องไปเที่ยวต่างประเทศนี่แหละคือบททดสอบของจริง ไปแลกเงินที่เคาน์เตอร์สนามบินพนักงานถาม “How would you like the bills?” ตอนนั้นทำหน้างงไปสามวินาที พอเห็นเค้าชี้ไปที่แบงค์ใบละ20-50-100นู่น ถึงได้ยินแว่วๆมา “Small denominations” พูดไปงี้เอง “Small please!” เลยฮะ พอเค้าให้แบงค์ยิบส์ย่อยมา หายใจเฮือกใหญ่ สบายใจละ
งานเข้า! เมตติ้งลูกค้าภาษาอังกฤษ
อาทิตย์ที่แล้วนี่เครียดสุดๆ พี่ใหญ่ให้ไปนั่งฟังการประชุมลูกค้าอเมริกัน หน้าแตกแน่ๆคิดในใจ ปรากฎว่าฟังไปครึ่งชั่วโมงนี่…ไม่ได้ฟังรู้เรื่องทุกคำหรอกนะ! แต่ก็เก็ตประเด็นหลักได้ เพราะจับคำสำคัญได้ว่าเค้าพูดถึง “launch date” “payment terms” กับ “revision” บ่อยมาก หันไปกระซิบถามน้องใหม่ในทีมที่จบนอก “Revision” นี่คือเวอร์ชั่นแก้ไขใช่มั้ย? เค้าตอบเลย “ใช่พี่!” คือฟินไปสามวัน
ผลลัพธ์ไม่เห็นทันตาแต่เห็นได้ในชีวิต
ฝึกมาเดือนกว่าลองสรุปผลดู งานที่เห็นชัดเลย:
- เมตติ้งต่างชาติไม่กลัวแล้ว
- เวลาอ่านอีเมลฝรั่ง กดเปิดกูเกิลแปลน้อยลงมาก
- เขียนรายงานก็เอาเว็บตรวจแกรมม่าช่วยเช็คได้ ถึกน้อยลง
ชีวิตส่วนตัวก็ได้ใช้ไปซื้อของในเว็บฝรั่ง อ่านป้ายที่สนามบิน ออเดอร์อาหารก็ลองสั่งเองดู คือพอใช้ได้ละ ส่วนเรื่องเรียนเนี่ย…
สุดท้ายเรียนไปทำไม? ของมันจำเป็น!
แต่ก่อนก็มโนว่าภาษาไทยใช้ได้ทั่วโลก อยู่มาวันนึงเจอคู่มือเครื่องมือแพทย์ในห้องแล็บที่ออฟฟิศ เขียนภาษาอังกฤษล้วนๆ! หัวหน้ายื่นมาให้พร้อมคำถาม: “ช่วยสรุปจุดสำคัญให้ทีมหน่อยสิ?” อีกละ…เปิดดิคจ่อทั้งคืน แต่ก็รู้สึกดีที่พอยังพอเอาตัวรอดได้ อย่างนี้แหละ ภาษาไม่ใช่เรียนเอาเพ้อฝัน แต่เรียนไว้เอาชีวิตรอดในโลกจริงๆ
ไม่ต้องถึงขั้นเทพก็ได้ แค่พอบิ้วๆได้ ยืนได้ ในตอนที่มันจำเป็น คอนเฟิร์ม!