ก่อนอื่นต้องบอกว่าการเรียนภาษาอังกฤษมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม เพราะลูกสาวไปสอบที่โรงเรียนแล้วคะแนนตกลงทุกที สรุปว่าต้องหาที่เรียนเสริมแบบตัวต่อตัวให้สักที่ เขาพูดภาษาไทยก็ยังไม่ค่อยเก่งเลย
แต่เลือกที่ไหนดีอะ?
เริ่มแรกนี่เซิร์ชกูเกลจนมือเป็นตีนเลยครับ พิมพ์ “เรียนตัวต่อตัว” ก็ขึ้นเป็นร้อยที่ สุดท้ายนั่งแยกกระดาษไว้ 5 แผ่นเขียนชื่อสถาบันที่ดังๆไว้แบบนี้:
- ที่แรก: แนะนำกันเพียบแต่พอโทรไปถามราคาปรากฎว่าแพงชิบหาย แพ็คเกจ 20 ชม. เกือบสองหมื่น! เก็บเงินก่อนสอนด้วย ผมส่ายหัวแล้ววางสาย
- ที่สอง: สำนักงานสวยมากกลางกรุงเทพ ครูฝรั่งพรีเมี่ยมเลยแหละ แต่…ต้องนัดล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ นัดเลื่อนได้แค่ 2 ครั้งทั้งคอร์ส ถ้าลูกป่วยก็ซวย
- ที่สาม: อันนี้ค่าเรียนถูกดีนะ ครูไทยจบคณะอักษรฯ แต่พอทดลองเรียนฟรี ครูเขินมากๆ ยืนสั่นไปหมด ลูกยิ้มแหยๆแล้วมองผมแบบ “พาพ่อ หนูไม่อยากมาแล้ว”
ท้อแท้ๆอยู่เลยอะ จนเพื่อนในออฟฟิศเขาบอกว่าลองไปดู ที่สี่ สิ ครูเป็นฟิลิปปินส์ คุยเก่งค่าเรียนกลางๆ สมัครแล้วนัดเรียนวันแรก พอถึงเวลามีแอดมินโทรมาเบาๆว่า “ขอโทษนะคะ ครูคันดีท์วันนี้นะคะ” โอ้แม่เจ้า!
ทางเลือกสุดท้ายก่อนยอมแพ้
เกือบจะถอดใจแล้วครับ แต่แฟนบอกผ่านไปเจอ ที่ห้า ทางอินสตาแกรมเล็กๆ แม่งลองดูเหอะ ในใจก็คิดว่าคงเจ๊งอีก สภาพแวดล้อมก็เป็นคอฟฟี่ช็อปธรรมดา แต่พอได้เรียนกับครูเขาสนิทกันตั้งแต่ชั่วโมงแรก ลูกขำกร๊ายกับครูฝรั่งที่ไม่ใช่ซูเปอร์สตาร์ ครูเน้นให้พูดผิดเยอะๆ จะได้แก้ให้ ไม่ต้องอายด้วย
ไอ่ที่เรียนๆไป 10 ชม. ลูกบ่นว่า “ทำไมครูไม่ห้ามกินขนมในคลาส” ผมงงสิ แต่มาเห็นผลตอนเอาคะแนนสอบโรงเรียนมาโชว์ จากเกรด 2 โดดไป 3.5 เลยเว้ย! ครูเค้าบอกว่า “ให้เด็กผ่อนคลายถึงจะกล้าพูด” นี่แหละจุดเปลี่ยน
ตอนนี้จบคอร์สไปแล้ว เหลือเงินเก็บไปกินซูชิกันในครอบครัว บางสถาบันใหญ่ๆประมูลราคาเวอร์ๆเอาไปซื้อทองได้ แต่มันไม่คุ้มถ้าเรียนแล้วเครียด ไม่มีใครตอบโจทย์เราไปซะทุกเรื่อง ความรู้สึกคนสอนกับคนเรียนมันคอนเนคกันหรือเปล่านี่สำคัญกว่าครับ
สรุปสั้นๆเผื่อใครขี้เกียจอ่าน
- ที่แพง = ไม่ใช่แจ็กพอต
- สถาบันดัง = เดินเข้าไปเซ็นสัญญาก่อนนิดนึง (คิดให้ดี!)
- ครูฝรั่งหาคนไว้เวลาล่วงหน้าไม่ได้ = เสี่ยงเทวดาโปรด
- ครูไทยประหม่ามาก = เด็กยอมแพ้ง่ายมาก
- ตัวเล็กๆ & คอนเนคชั่นโอเค = ไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้วจ้า!