กูเองก็เคยเป็นคนนึงที่รู้สึกภาษาอังกฤษมันยากเว่อร์ พอเจอฝรั่งทีไรคือแหยตลอด นึกคำศัพท์ไม่ออก ประมาณว่าเว็บดูดวงยังพิมพ์ได้คล่องกว่าพูดอังกฤษเลยเว้ย ย้อนไปปีที่แล้วตอนไปเที่ยวเกาหลีนี่แม่งซีเรียส เคยยืนงงหน้าเครื่องซื้อตั๋วรถไฟตั้งสิบนาทีเพราะกดไม่เป็น นับแต่นั้นมาบอกตัวเองว่า “ต้องเปลี่ยนแล้ว!”
ขั้นตอนแรก : เลือกเรื่องที่ต้องรู้ก่อน
เปิดกูเกิลหาเปเปอร์ภาษาอังกฤษวันแรกนี่แทบช็อค เหมือนเห็นสูตรผัดกะเพราในศูนย์การค้าเป๊ะเวอร์! กูเลยเปลี่ยนแผน คว้าสมุดเปล่ามาเปิดยูทูปคลิปสอนท่องเที่ยวแล้วจดแค่ศัพท์ที่มันผ่านตาบ่อยๆ ในชีวิตจริง วันเดียวได้มาเกือบร้อยคำ แปลกมากที่พวกศัพท์บ้านๆ แบบ “tap” (ก๊อกน้ำ) หรือ “aisle” (ทางเดินซุปเปอร์มาร์เก็ต) แทบไม่เคยเจอในหนังสือเรียนเซียนๆ ที่เคยซื้อมาเลยเว้ย
- เลิกดองหนังสือแกรมม่าหนาๆ : ยัดคืนไปในตู้จนฝุ่นจับ
- ส่องเน็ตดูวีดีโอชีวิตประจำวันฝรั่ง : เลือกคลิปสั้นๆ ดูวันละ 3-4 คลิป
- จัดกลุ่มศัพท์ที่พบบ่อยสุด : ประเภทคำถาม/คำทักทายในร้านอาหาร
ขั้นตอนสอง : ฟังให้เข้าใจก่อนพูด
อาทิตย์แรกนี่ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แถมสมองชอบตัดสินหน้าแฟนตัวปลอมว่าทำไมสำเนียงมันเพี้ยน! กูเลยใช้ไม้ตายโดยการเปิดซาวด์แทร็กวีดีโอเก่าๆ ที่เคยดูมาก่อนให้มันคุ้นหู ฟังวนไปมาแบบไม่ดูซับ พอวันที่ 4 อาการนกแก้วนกขุนทองเริ่มมา แม่ง! พอเพ่งฟังจริงๆ ถึงได้ยินว่าคำว่า “gonna” ที่มันดังโครมๆ ในคลิปเนี่ย จริงๆ คือ “going to” นั่นเองเว้ย
- หาเพลย์ลิสต์สปอตถี่ที่ชอบ : เปิดฟังตอนเดินทาง/อาบน้ำแทนเพลง
- ดูการ์ตูนภาษาดั้งเดิม : พวกสปองจีบ็อบเนี่ยช่วยได้ไม่เบา!
- ไม่ต้องเครียดถ้าไม่เก็ททั้งหมด : ขอแค่จับเค้าโครงเรื่องได้ก็พอ
ขั้นตอนสาม : เริ่มพูดแม้ผิดเยอะ
คราวนี้ลงมือจริงจัง! แรกๆ อายปนเกร็ง ตะกุกตะกักเหมือนนางเอกละครตบะแตก วันนึงซวยตรงเจอฝรั่งหลงทางแถวๆ วงเวียนใหญ่ ตอนนั้นเสื้อผ้ายับเหงื่อแตก แต่ก็พยายามนึกประโยคง่ายๆ “Soi… umm… GO STRAIGHT! Yes! Then red building… very big!” ปรากฎว่าคนต่างด้าวเข้าใจแถมยิ้มให้! รู้สึกเหมือนชนะหวยเลยทีเดียว
- พูดกับตัวเองหน้ากระจกตอนแต่งตัว : บ่นเป็นภาษาอังกฤษว่า “เดี๋ยวเจอฝนแน่เลย วันนี้งอนไม่ทักเพื่อนแล้ว”
- กล้าทักทายคนขับแท็กซี่/พนักงานร้าน : พูดแค่ประโยคสั้นๆ ประมาณ “It rains so hard!” ไม่ต้องคิดมาก
- ไม่อายเมื่อต้องเลียนเสียงสูงต่ำ : ลองทำเสียงเหมือนพวกพิธีกรเกมโชว์ฝรั่งแล้วสนุกดี
ขั้นตอนสี่ : ทวนซ้ำๆจนไม่ต้องคิด
ตรงนี้อดไม่ได้ต้องโม้! เพราะตอนฝึกกูใช้หลัก “เอาภาษามันยัดหูตาเรา” ซ้ำไปซ้ำมาแบบเอาตัวรอด โดยเฉพาะศัพท์ที่จดไว้ในสมุดเนี่ย ทวนวันละรอบตอนเช้าพร้อมกาแฟ เดี๋ยวนี้เวลาได้ยินคำว่า “transfer” ไม่ต้องนึกไทยแล้ว เพราะสมองเห็นภาพรถเมล์เปลี่ยนคันเลยโดยอัตโนมัติ หรือพอกระดกหน้าออกจากจอคอมมาดูหน้าสนใจแฟนข้างๆ พูดออกมาเลยว่า “What are you watching?” แบบไม่ต้องนั่งแปลในหัว
- ตั้งปุ่มโทรศัพท์เป็นภาษาอังกฤษ : ช่วงแรกงงบ้างตอนหาปุ่มแชท แต่พอชินแล้วมีเซนส์
- อ่านเมนูร้านอาหารแบบไม่เปิดดิก : ถ้าเจอคำที่ไม่รู้ออกแน่ๆ ก็สั่งเมนูข้างเคียงไปก่อน
- รวบรวมประโยคเด็ดประจำสัปดาห์ : พวกรูปประโยคที่ใช้รัวๆ เช่น “How much ~?” เอาไปพูดทุกสถานการณ์
สรุปง่ายๆ ว่า 4 ขั้นตอนมั่วนี่มันเวิร์คเพราะกูทำแล้วรอด! คนที่พื้นฐานอังกฤษแทบศูนย์เหมือนกูยังใช้ได้ พลาดตรงไหนไม่ต้องกลัวเพราะทุกคนก็เคยฟังฝรั่งพูดไม่รู้เรื่องมาก่อน แค่เริ่มจากศัพท์ใกล้ตัวที่ใช้จริง ฟังคลิปที่ชอบบ่อยๆ อย่ากลัวความผิดพลาด และต้องทบทวนเหมือนท่องศัพท์มือสองตอนเรียนม.ต้น เดี๋ยวซีนมันจะมาเอง!