เมื่อก่อนนี่ภาษาอังกฤษผมแย่มาก รู้แค่ yes กับ no กะ hello อะไรแบบนี้ เพื่อนฝรั่งทักมาก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แบบที่เค้าเรียกกันว่า มือถือ iPhone แต่อังกฤษตกทอดรุ่น!
เริ่มต้นแบบมั่วๆ แต่ได้ผล
ผมตื่นมากะอารมณ์แบบต้องรื้อฟื้นอังกฤษให้ได้ เลยเปิด YouTube หาคลิปสอนภาษาดู นึกอะไรไม่ออกก็พิมพ์ “สอนอังกฤษง่ายๆ” แรกๆ งงเป็นไก่ตาแตกเลย ฟังแทบไม่ออกว่าคนพูดว่าอะไร แต่ผมตั้งใจดูทุกวัน เอากระดาษมานั่งจดศัพท์ไปเรื่อยๆ แรกๆ ก็เขียนผิดบ่อยนะ คำว่า “interesting” ยังสะกดเป็น “อินเทรสติ้ง” อยู่เลย 555
ทำตัวเป็นเด็กประถมใหม่
ผมยอมถ่อมตัวลงไปเริ่มจากศูนย์จริงๆนะ:
- ซื้อสมุดภาพศัพท์เด็กประถมมาดูรูปผักผลไม้
- ร้องเพลง nursery rhymes ไปทำงานไปแบบไม่แคร์ใคร
- ดูการ์ตูน Frozen แบบซับไทยก่อน แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นซับอังกฤษ
ช่วงนี้แฟนยังทักเลย “อยู่ๆ ก็ทำตัวเป็นเด็กอนุบาลทำไม” แต่ผมไม่สน ทำต่อไป! 🎵 Let it go~ Let it go~ 🎵
ดัดจริตพูดกับตัวเอง
พอศัพท์เริ่มคล่องหน่อย ผมเริ่มวิธีแปลกๆ คือพูดอังกฤษคนเดียวตลอดเวลา เวลาผ่านกระจกก็ทักทายตัวเอง “Hey handsome! How’s your day?” เวลาเดินไปซื้อข้าวแกงก็บ่นในใจ “Oh damn! This queue is longer than my future!” แรกๆ รู้สึกเพี้ยนๆ แต่พอนานๆ เข้าพูดจริงๆ แล้วลื่นขึ้นมาก!
บุกด่านข้อสอบ IELTS
พอฟังพูดอ่านเขียนเริ่มโอเค ผมไปสมัครสอบ IELTS เลย ฝึกแบบหนักมาก:
- เขียน essay ทุกวันจนนิ้วล็อก
- อัดเสียงตัวเองไว้ฟังแล้วขำตัวเองตอนพูดติดขัด
- นัดติวกลุ่มกับเพื่อนทุกอาทิตย์
สอบครั้งแรกได้แค่ 5.0 เจ็บใจมาก! เลยยัดตารางเรียนให้หนักกว่าเดิม ตื่นตีห้ามาฟังพอดแคสต์ก่อนอาบน้ำ จนครั้งที่สามคะแนนกระเด้งไป 7.0 โล่งเลย
เก็บกระเป๋าไปต่างแดน
สุดท้ายนี้ก็มาถึงวันรับ offer จากมหาวิทยาลัยที่อังกฤษ ได้เห็นคำว่า “Congratulations!” ในอีเมลเมื่อปีก่อนเนี่ย น้ำตาไหลเลยครับ คิดถึงวันที่อังกฤษแทบเป็นศูนย์ ตอนนี้กำลังนั่งเขียนโพสต์นี้ในหอพักที่ลอนดอน ที่ผ่านมาคือการเดินทางที่เหนื่อยแต่คุ้มค่ามาก
เคล็ดลับจริงๆ ไม่มีสูตรสำเร็จ แค่อย่าทิ้งความพยายามทุกวัน แม้แต่เล็กน้อย ตอนผมฝึกใหม่ๆ ก็มีท้อตอนฟังฝรั่งพูดไม่รู้เรื่องเหมือนกัน แต่จำไว้! ทุกครั้งที่ฟังออกแม้แต่คำเดียว คือเราเก่งขึ้นแล้ว 💪